4. De Ratt

Et weer emool e Buä, dee weer in ä Stadt jewese un keem biske spood trigg. Nu, wie et im de Middänacht keem, da funge sick so veel Ratte up siene Woge hindä ein. Un et wurde ehrer immä mehr, un de ganz Woge jibbeld all vär Ratte. Dat fung dem Buä an to boße, tut he schmeerd mang de Ratte mang un schmeerd so lang, bet he een Ratt dot hadd.

Nu fung et hindä em an to karwaue un to jriene un kloochd immäwech mit dene Weeäd: „De Pilzjoop is dot, de Pilzjoop is dot.”

Nu wurd et denn still, un de Ratte were wech.

Wie de Buä na Huus keem, vertelld he sienä Fru, wat he terlewd hadd, un ok, dat et immäwech jekloochd hadd: „De Pilzjoop is dot!”

Nu hadd de Buä ok e grot rodbunt Ratt, de leech uppä Owebänk un heerd dat allä to.

Up eens seed de Ratt: „Wat, wat sechst du, de Pilzjoop is dot?”

Un sprung up, mookd den Zogel utt den Puckel kromm un pruschd dem Buä an. „Du Oos”, schreech de Buä, „du bist ok damang, du hilst mit dene Ratte”, un terwischd se un schlooch se dot, owä de Ratt richeld noch: „Buä, nu häst ok de Pilzjoopsche dot jeschloje!”

De Buä schmeet am Morje de Ratt uppe Mästhupe, oowä all de „Nachte-Ratte” hadde nu keine Muttä un keine Vodä mehr.