3. Buuäsch Suu

Et weer e mool e Buuä, dee hadd e jewaldich fett Suu, un dee wull he schlachte. Nu wohnd de Buuä oowä nich wiet vom Woold, un de Boo, de Wulw un de Foß hadde von dem to heere jekreeje un wulle dem Buua de Suu afgrenze.

De Buuä ohnd von nuscht un freid sick eewä sien fett Suu un docht, „na to deenä reekt dien oolä Brehjtrooch nich”, un up sienem Jehefft leech von Johre noch so e grootet Stick Holt, un ut dem leet sick de Buuä e Brehjtrooch mooke un weddä up siene Hoff schleppe. An eenem Oowend nu sehch de Buuä dree groote Deere up sien Jehefft koome, he kreech et mit ä Angst to doone un kroop undre niee Brehj­trooch. Nu herd he, wie de Boo seed: „Dem Buuä waa ick de fett Suu nich loote, dee waa ick mi beteeme. Wenn Oowend wat, waa ick se mi hole.”

Nu zangde sick de Boo, de Wulw un de Foß eerscht noch, oowä denn wurde se doch eenich. Dee Boo sull am eerschte Oowend gohne de Suu freete, de Wulw wull am zweite Oowend gohne de Koh upgorjle, un de Foß seed: „Ick si man so schwachke, fä mi is dat doch allä nich, ick waa am dridde Oowend gohne, dem Buuä d'n Hähnä­stall utrieme.”

„Ju Breedäsch”, docht de Buuä, „komt man!” Nu mookd sick de Buuä Fieä up em Jehefft un stelld e groote Keetel mit kookjet Wootä vä de Schwienstalldeer un västiggd sick.

Wie nu Oowend wurd, keem de Boo no deenä Suu un brook sick in e Stall, un wie he jeroodske mit deene Paute im Breedäwark weer, schleek sick de Buuä ran an siene Keetel un goot dem Boo kookjet Wootä up e Puckel. De Boo wußd nich, wie ent jeschach, un brilld un reinnd los in e Woold to siene beids Frind un vätelld, wat em jeschehne weer.

Nu beroode se sick, oowä et bleef bi dem, de Wulw jing am andre Dach un seed noch tom Boo, „nu waa ick dien fett Suu freete, du hest se man nich jekreeje, wielt du iminä so boorich bist un so groff.”

De Buuä up em Jehefft docht nu all, dat de Wulw sick leewä de fett Suu, wie de moogre Koh hole wull, un soocht in de Schwien­stalldeer e Loch, dirch dat so e Wulw jeroodske kruupe kunn. Buute an de Deer stelld he weddä sien kookjet Wootä hen un luuäd.

Wie nu de Wulw keem, jing he ok dirch dat Loch rin, oowä wie he half binne weer, sprung de Buuä to, packt em bim Zoogel, reet em half rim, dat he nich so leicht rut kunn, schäpt mit da andre Hand kookjet Wootä, un goot tut brehjd em intmäwech, bet he doot weer. Am Wooldrand huggde de Boo un de Foß un heerde dat Jehiel von dem Wulwe.

„Ick hebb jenooch von dem Buuä”, seed de Boo, „mi lickät nich mehr no ftettem Veh, Foß, ick rood di goot, loot sinn, komm, wi gohne trigg in onsre Woold.” Oowä de Foß wull nich, he wull Ente un Hehnä freete. „Loot sinn”, seed de Boo, „so e Minsch is e grettret Beest, wie du di denke kannst!”

Oowä wie de Oowend keem, jing mien Foß up et Buuäjehefft, un socht den Wootäkeetel un fung en nich. Un denn schleek he sick up spitzke Teeh in en Hahnästall, dirch de Klapp, un belachd sick dat so recht, wat he kleekä weer, wie de Boo un de Wulw.

Jo, oowä kaum weer he binne, da mookd de Buuä det Klappke to, un bebrehjd dem Foß mit dem kookje Wootä, wo he int Stall hadd, bet he doot weer. Un denn seed he: „Nu waa ick doch mien Suu alleen upfreete.”