2. Vom Foß un vom Kreeft

Eenmool jing een Foß eewä een Wees spazeere un truff da eene Kreeft an. Dem Foß booßt dat all allä, de Fleetwees, up deenä he jing, dee jefull em nich, un wie he sehch, dat de Kreeft immä riggwärts jing, da wurd he pollings värickt, un he schreech deene oorme Kreeft an: „Du Riggwärtsgohnä, wat zabbelst du hier noch immä rim, mook dat du undre Feet wechkimmst!ˮ

Deene Kreeft ärjäd dat, un he seed tom Foß: „Riggwärtsgohnä? Wer is hier Riggwärtsgohnä? Am Eng kann ick noch mehr renne wie du. Hest Moot, denn kenne wi je weddrenne!ˮ

„Joˮ, seed de Foß, „ick hebb jeroods nuscht andret vä, denn will wi renneˮ, un nu wiesd de Foß: „Dott will wi renne, un dott, bet an jenne groote Steen, dat is denn det Ziel!ˮ

„Joˮ, seed de Kreeft un kneep sick im Foß siene Zoogel fest, un de Foß bemurk dat nich mool.

„Bist fertig, Kreeft, frooch nu de Foß.

„Joˮ, seed de Kreeft. „Losˮ, kommendeerd de Foß un rennd ok all, un rennd, so rasch wie et man irjend jing, un wie he an dem Steen weer, da drelld he sick mit em Schwung rim, un de Zoogel keem int Schliedre, de Kreeft leet los und flooch noch e End hindre Steen, e janzet Stick wiedä weer et noch.

Mien Foß kiggd sick indem no em Kreeft rim, oowä da schreech mien Kreeft ok all: „Wat sikkst no mi? Wat sikkst no mi? Ick si all hier! Bet tom Steen, dat weer mi nich recht wiet jenooch!ˮ

„Denn hebb ick väspeeltˮ, seed de Foß, kneep en Zoogel in und jing in e Woold.